Sinds het grote onweer zien jullie steeds weer een wolvenmoeder onrustig rond de Rietburcht sluipen. Ze is haar welpen kwijtgeraakt in de dwergenmijn, en de jonge helden van Andor gaan op pad om ze te vinden. Maar lukt dat wanneer gors het land teisteren en de draak langzaam oprukt? Andor: Jonge helden is de juniorversie van het spel De Legenden van Andor dat we eerder hebben gereviewd. Is het spel even goed als de volwassen versie? En zijn de makers erin geslaagd om het daadwerkelijk geschikt te maken voor jongere spelers? Lees het in deze Andor: Jonge Helden review.
Het verhaal
Net als in de volwassen versie neem je in Andor: Jonge helden de rol aan van één van de vier helden uit het land Andor. Gezamenlijk moeten ze op pad om drie welpenjongen in de dwergenmijn te zoeken. Maar voordat ze de brug naar de mijn kunnen oversteken moeten ze de brugwachter tevreden stellen. Bovendien teisteren gors het land, en die moeten bestreden worden. Tot overmaat van ramp nadert een draak de Rietburcht. Als de jonge helden niet goed samenwerken wint de draak en zijn de welpenjongen verloren. In je karakter moet je dus samenwerken met de andere helden om dat te voorkomen.
Kies je gender
Het materiaal is prachtig. In vergelijking met de volwassen versie is het artwork iets minder realistisch, meer als uit een tekenfilm. De helden zouden zo uit Frozen weggelopen kunnen zijn. Een prettig detail is dat iedere held een mannelijke en vrouwelijke variant heeft. Dit is zeker nuttig voor sommige jonge spelers, die nogal kieskeurig kunnen zijn als het om het geslacht van hun karakter gaat.
Het opzetten van het spel is redelijk bewerkelijk en kost de eerste keer zeker een kwartier. Er moet op ieder speelveld een mistfiche of mijnfiche worden neergelegd, en er zijn ook nog zonneschijven, opdrachtfiches, twaalf dobbelstenen in vijf kleuren, bronfiches, fakkelfiches, en wel 18 speelstukken. Je hebt ze niet allemaal nodig, en het vinden en juist neerleggen van de juiste spelelementen kan aardig wat tijd kosten. Zodra je het spel een of twee keer gespeeld hebt gaat het makkelijker. Het is dan altijd nog wel nuttig om even te controleren of je niets vergeten bent, maar dat is ook in een minuutje gebeurd.

Storytelling
Ook in deze versie speelt het verhaal een belangrijke rol. De basis is telkens hetzelfde: redt de wolvenjongen. Om dat te doen moet je eerst op de ene helft van het speelbord samenwerken om de opdracht van de brugwachter te volbrengen. Dan stapt de brugwachter opzij, en kan de mijn doorzocht worden. Het verhaal komt terug in de opdrachten van de brugwachter die steeds variëren, waardoor je het spel steeds moeilijker kunt maken en het interessant blijft.
De regels worden duidelijk uitgelegd in ruim 8 pagina’s. Het basis-spelmechaniek is niet moeilijk: in elke beurt loop je een aantal stappen en dan doe je een actie op het veld waar je bent gestopt. Elke stap kost energie, en als je energie op is, dan slaap je tot de volgende dag. Als alle helden slapen, is de dag voorbij en begint de ellende. In de nacht zetten de vijanden namelijk hún stappen. Gelukkig gebeuren er ook goede dingen: je energie wordt aangevuld en de bronnen raken weer gevuld. Deze nachtelijke acties staan keurig op een kaartje, dus daarvoor hoef je niet steeds terug naar de handleiding. De overige delen van de handleiding gaan over vechten, alle soorten fiches die je kunt tegenkomen, en wat je kunt doen bij diverse speciale velden op het speelbord. Die stukken kun je de eerste keer gewoon overslaan, en pas lezen als je ze nodig hebt.
Ieder zijn eigen taak
De eerste paar keren dat je het spel speelt, is het verstandig dezelfde eenvoudige opdrachten te doen. Dit helpt zeker om het spel te leren kennen. Ook de jongere spelers in onze familie begrepen de spelregels snel, en gingen helemaal op in het verhaal. Het is erg leuk dat iedere held zijn eigen sterke en zwakke kanten heeft, waardoor iedereen een belangrijke taak kan vervullen die andere spelers niet op zich kunnen nemen. De krijger is bijvoorbeeld goed in vechten en moet vaak juist dichter bij huis blijven om de Rietburcht te verdedigen tegen de aanstormende horden gors en tegen de draak, terwijl de anderen over de brug in de mijn aan het zoeken zijn. Aan de andere kant kan dit ook frustrerend zijn voor met name jonge spelertjes, die het meermaals uitvoeren van dezelfde taak saai vond.
Je doet het uiteindelijk samen
Net als bij de volwassen versie is bij dit spel een goede samenwerking het belangrijkste. De spelers geven elkaar adviezen en puzzelen samen over de ideale tactiek voor iedere zet: ga je nu eerst langs de bron (want dan kun je verder lopen) of direct op je doel af? Welke gor val je als eerste aan? Hoe verdeel je samen de speelvelden van de dwergenmijn om zo snel mogelijk de wolvenwelpen te vinden? En is het verantwoord om nog een mijnveld te doorzoeken, of moet eerst de draak teruggevochten worden? Uiteindelijk is er wel een geluksfactor, onder andere doordat gevechten worden beslecht met de dobbelstenen. Als die tegenzitten, moet je soms plotseling heel hard ergens heen rennen en samenwerken om een doorgebroken reeks gors bij de Rietburcht weg te houden. Maar over het algemeen is het aantal van zulke tegenslagen beperkt, en kun je er in je strategie rekening mee houden.
Kind (on)vriendelijk
Net zoals bij de volwassen versie is Andor: Jonge helden speelbaar met twee, drie of vier spelers, maar nu vanaf zeven jaar. Die zeven jaar is, in tegenstelling tot sommige spellen, ook echt prima te doen. Bij twee spelers is het ook mogelijk om iedere speler twee rollen te laten spelen. Dat het een coöperatief spel is maakt het voor veel kinderen leuk. Toch kan het voor de jongste kinderen ook lastig zijn wanneer ze in hun karakter bepaalde dingen moeten doen of laten. Als dat een probleem is kunnen ze de volgende keer gewoon weer een andere rol op zich nemen, alhoewel ook de verdeling van heldenrollen zich natuurlijk makkelijk leent voor discussies en onvrede.
Conclusie
Andor: Jonge helden is een mooi spel dat je met vier spelers van bijna alle leeftijden kunt spelen. Het verhaal is goed, het ziet er prachtig uit, en door de verschillende opdrachten zit er genoeg variatie in om er lang plezier van te hebben. Ook met het herhaaldelijk spelen van dezelfde opdrachten zit er genoeg variatie in: uiteindelijk gaat het om het plezier van de samenwerking, en door de kanscomponent en de wisselende verdeling van de rollen is die toch elke keer weer anders.
Stel nu dat je dit spel gaat spelen met hypercompetitieve kinderen, dan kun je wel bedrogen uitkomen, want er valt hier niet van de andere spelers te winnen. En soms betekent goed samenwerken ook dat jouw karakter een belangrijke maar toch iets minder glorieuze rol speelt, en dat kan voor sommige jongere spelers een bron van frustratie zijn. Ondanks die obstakels genieten wij volop van dit prachtige spel, en raden we het dan ook van harte aan!
