Gezamenlijk. Zwijgend. Zo klinkt de ondertitel van Silencio. Niet echt een hele uitnodigende tekst, vooral niet als je een echte kwebbelkont bent. Maar aan de andere kant klinkt het wel intrigerend, een spel waarin je met z’n allen stil moet zijn. Het roept direct allemaal vragen op, zoals, hoe moet je samen spelen als je niet mag praten? Het antwoord hierop en alles dat je nog meer moet weten over dit zwijgzame kaartspel van 999 Games, lees je in deze Silencio review!
Het verhaal
De spelers zijn zwijgende wandelaars in afgelegen landen. Ze trekken voortdurend door prachtige landschappen en verzamelen daarbij fragmentarische indrukken van hun gezamenlijke reis.
Lichte en donkere zijden
Het spel vertelt je niet veel over het verhaal en laat dit vooral aan je eigen fantasie over. Als ik naar het artwork kijk, dan durf ik wel te stellen dat Silencio een Fantasythema heeft. Ik beeld mij in dat het spel zich op een andere planeet, in een ander universum afspeelt. Deze planeet wordt bewoond door verschillende wezens en beheerst door vier verschillende krachten met ieder een lichte en donkere zijde. Er is een land van vuur (rood), een land van water (blauw), een zomers land (geel) en land van wouden (groen). Door geluid te maken verstoor je deze krachten dus is iedereen muisstil. De kaarten zien er erg mooi uit en iedere kaart heeft een unieke illustratie. Dezelfde illustratie is zowel in een lichte als een donkere zijde afgebeeld. Zoals bij ieder kaartspel geldt hier ook, wil je de kaarten mooi houden, doe ze dan in sleeves.
Silencio bestaat in totaal uit 55 kaarten, waarvan de speelkaarten in vier verschillende kleuren zijn en iedere kleur is genummerd van 1 t/m 13. Afhankelijk van het aantal spelers gebruik je alle kaarten of een gedeelte. Het opzetten is met 5 minuten gebeurd. De startkaarten leg je op tafel, de speelkaarten worden geschud en gedeeld. De overige kaarten vormen de trekstapel.
In stilte alle handen leeg spelen
In Silencio werken alle spelers als team samen. Echter mag je geen woord tegen elkaar zeggen. Wie aan de beurt is speelt één van zijn/haar handkaarten. Elk van de vier kleuren heeft daarbij zijn eigen rij, waar deze aangelegd moet worden. Iedere nieuw gespeelde kaart moet een hogere waarde hebben dan de laatste kaart in de rij van dezelfde kleur. Heeft iedere speler alle kaarten uit zijn/haar hand gespeeld, dan hebben alle spelers gezamenlijk gewonnen.
Het spel wordt beurtelings gespeeld. Ben je aan de beurt dan moet je één kaart spelen en bij de juiste kleur aanleggen. Kun je geen kaart spelen omdat alle kaarten in je hand een lagere waarde hebben dan de kaarten die op tafel liggen, dan mag je passen. Zodra er een nieuwe kaart op tafel wordt aangelegd, activeert dit een effect. Iedere kleur heeft een eigen effect. Is de kaart die aangelegd wordt, precies één waarde hoger dan de kaart ervoor, dan activeer je het donkere effect van die kleur. In alle andere gevallen activeer je het lichte effect. Speel je bijvoorbeeld een gele kaart, dan is het lichte effect dat je een kaart uit je hand open voor je neer mag leggen. Er wordt doorgespeeld totdat alle spelers moeten passen of tot iedere speler zijn/haar hand leeg heeft gespeeld.
De spelregels van Silencio passen op één A4’tje en zijn niet heel moeilijk. Wel is het even goed lezen wat nu precies de bedoeling is en welke kaart nu wat doet. Gelukkig is er voor iedere speler een overzichtskaart wat de effecten van iedere kleur zijn. Na zo’n 20 minuten lezen heb ik eerst een keer een proefpotje gespeeld waarin we wel mochten praten. Hierna was het spel ons helemaal duidelijk en zijn we echt gaan spelen.
Silencio: The Mind Game
Heel kort door de bocht komt Silencio hier op neer. Speel alle kaarten in oplopende volgorde zonder met elkaar te communiceren. Dit spelconcept is niet nieuw en doet sterk denken aan spellen zoals The Game en The Mind. Toch weet Silencio er een twist aan te geven. Er wordt bijvoorbeeld niet in één, maar in vier kleuren gespeeld. En door het spelen van kaarten activeer je effecten die van invloed zijn op het verloop van het spel. Dit creëert meer strategische mogelijkheden en zorgt voor meer diepgang.
Doordat de kaarten in oplopende volgorde gespeeld moeten worden en je niet weet welke kaarten je medespelers hebben, wil je het liefst de kaarten aaneengesloten spelen. Als er een rode twee op tafel ligt en ik speel vervolgens een rode zes, dan kan niemand meer een rode drie, vier of vijf aanleggen. Heeft een medespeler een van die kaarten in de hand, dan zou het spel dus verloren zijn. Maar door het activeren van specifieke effecten kun je ook kaarten terugpakken of wisselen. Er komt dus best wat tactiek bij kijken om alle kaarten uit te kunnen spelen.
Ook in het verschil tussen de lichte en donkere zijde zit strategie. De donkere zijden zijn eigenlijk negatieve effecten en speel je liever niet, terwijl de lichte zijden positieve effecten zijn. Speel je een direct opeenvolgende kaart (na een vier, een vijf), dan activeer je het effect van de donkere zijde, maar voorkom je het probleem zoals hierboven is beschreven dat een andere speler een tussenliggende kaart niet meer kwijt kan.
Samenwerken is een must
In Silencio staat goed samenwerken voorop. Kan je als team niet goed samenwerken dan is het spel bij voorbaat al verloren. Je moet echt op elkaar ingespeeld zijn en begrijpen wat je medespelers nodig hebben. De interactie tussen spelers is daarom erg hoog, jullie spelen het spel echt samen. Daarnaast is een goede tactiek ook een must. Er zijn meerdere wegen die naar de winst (en Rome) kunnen leiden, maar het helpt zeker om voor iedere spelsituatie een plan te hebben. Ook het effectief inzetten van de effecten van kaarten is nodig om Silencio als team te kunnen winnen. Geluk speelt een matige rol. Je kunt geluk hebben dat er veel gunstige kaarten in het spel komen. Het ene potje is merkbaar makkelijker te winnen dan het andere. De herspeelbaarheid is daardoor ook erg hoog, in ieder spel krijg je andere kaarten en vraagt dus om een aangepaste tactiek.
Ideaal als afsluiter of snel tussendoor
Je speelt Silencio met 2 t/m 4 spelers. Hoe meer spelers er meedoen hoe lastiger het spel wordt omdat er dan steeds meer informatie niet bekend is voor de andere spelers. Het spel is ook prima met z’n tweeën te spelen, maar dat vind ik zelf een stuk minder leuk dan met 4. Een potje duurt ongeveer een kwartier en het spel is geschikt vanaf 12 jaar. Silencio is een ideaal kaartspel om nog even snel tussendoor of als afsluiter te spelen.
Conclusie
Silencio is een coöperatief kaartspel zonder met elkaar te praten. Het lijkt hierdoor bijvoorbeeld sterk op The Game en The Mind, maar speelt door de diepere strategische laag toch anders. Ben je bekend met deze spellen, dan pak je Silencio zo op. Ken je ze nog niet, dan kun je het beste een proefpotje spelen, waar je gewoon met elkaar mag praten, om het spelconcept door te krijgen. Lukt het je vervolgens om zonder te praten toch alle kaarten uit te spelen, dan geeft dat echt een kik! De illustraties zien er erg mooi uit. Een leuk detail vind ik dat iedere kaart uniek is en een lichte en donkere zijde heeft van dezelfde voorstelling. Kan jij slecht je mond houden of is samenwerken totaal niet jouw ding, dan is Silencio niets voor jou. Maar zoek je een snel kaartspel en vind je het een uitdaging om zonder te praten toch samen te kunnen werken, dan is Silencio zeker een aanrader!
